Στο τρίτο μέρος της working class τριλογίας του, ο Αλμπέρτο παίρνει από το χέρι την κόρη του και μέσα από κωμικοτραγικά οικογενειακά ανέκδοτα, ιστορίες ποδοσφαίρου με τη γεύση του χαλικιού στο στόμα, επεισόδια ταξικής υπερηφάνειας, λουκούλλεια εργατικά κυριακάτικα τραπέζια και συμβουλές μαστορικής παμπάλαιων αυτοκινήτων, τη σεργιανίζει (και μαζί κι εμάς) σε έναν κόσμο που πολλοί βιάστηκαν να ανακηρύξουν νεκρό...
Ποιήματα και νανο-διηγήματα που «απελευθερώνονται» δημιουργώντας μια πορεία για συνάντηση, έναν δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στο προσωπικό και το πολιτικό, το ιδιωτικό και το δημόσιο, το δύσπεπτο και το λυρικό...
Μερικές φορές, οι λέξεις χρειάζονται έναν ρυθμό ώστε να βρουν τον δρόμο τους και να φέρουν την εξέγερση στο μυαλό σου· εκεί ακριβώς γεννιέται η ποίησή μου...
«Είναι η γνωστή ιστορία: οι μεγάλοι βασιλιάδες, οι ισχυροί, που κάποια πράγματα τα αντιλαμβάνονται, ανέκαθεν πλήρωναν τους γελωτοποιούς της Αυλής, ώστε να παρουσιάζουν, μπροστά σε ένα κοινό αυλικών υψηλού επιπέδου,
«Αυτό το έργο ανήκει στις αφηγήτριές του, τις γυναίκες που μου μίλησαν για τη ζωή τους, τα προικιά και τα νυχτέρια, το προξενιό, τον έρωτα, τον γάμο, την επόμενη μέρα, αλλά και τη φτώχεια, τον εμφύλιο, τη σκληρότητα της ζωής, τις προσδοκίες και τις ματαιώσεις...
Αυτή είναι η ιστορία του Ιόν Καζάκου, εργάτη από τη Ρουμανία, που πυρπολήθηκε από τον εργοδότη του στην Ιταλία, στις 14 Μαρτίου του 2000, όπως τη διηγήθηκε η κόρη του, Φλορίνα Καζάκου, στον Ντάριο Φο δεκατρία χρόνια αργότερα...
Από την αγωνία ως τον ωφελιμισμό, 66 φιλοσοφικές έννοιες αποτέλεσαν την αφορμή για ισάριθμα ποιήματα και άλλα τόσα μικρο-διηγήματα, που διαδέχονται το ένα το άλλο, άλλοτε αλληλεπιδρούν και άλλοτε κοιτάει το καθένα τη δουλειά του...