Αν και διάβηκαν αιώνες και χιλιετίες από τότε που έλαβε χώρα η πρώτη μορφή βίας μέσα στην οικογένεια∙ τίποτα δεν έχει αλλάξει… Αν και ο άνθρωπος «εξελίχθηκε» κι έφτασε σε υπερκόσμιους πλανήτες και μπορεί πλέον να μελετάει με άνεση το Σύμπαν… παράλληλα έχει και την «αχίλλειο φτέρνα» του, η οποία τον ευτελίζει, τον καταστρέφει και τον γυρνάει στα παλαιά βήματα του προγόνου, εκείνου του άξεστου κατοίκου των σπηλαίων… εκείνου που πρώτος σήκωσε το χέρι του πάνω στο πιο αδύναμο μέλος της οικογένειάς του για να επιβληθεί και να κυριαρχήσει...
Προσπαθώντας να καταγράψω την πονεμένη ζωή του Φώτη Αγγουλέ, στα μαύρα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου, εκεί που οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης που πολέμησαν τους κατακτητές Γερμανούς, κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν...
Μεγάλες δοκιμασίες, κρίσεις, προβληματισμοί και αναβλέψεις της ζωής μας διασταυρώνονται υπόδηλα με μεγάλες μυθοστοριογραφικές δημιουργίες οι οποίες υπαινίσσονται και μεγάλα φιλοσοφικά προβλήματα, αγγίζοντας έτσι τις πανανθρώπινες αναζητήσεις που διεμβολίζουν ειρηνικά μεγάλες αναβλέψεις ανθρώπων πέρα από διαπολιτισμικές διαφοροποιήσεις...
Ίσως δεν ονειρεύτηκες το κιόσκι των χαρίτων με τα πλοκάμια του κισσού ζωσμένο ολογυράθε κισσό κι αγράμπελη άφθονα να κρέμαντ’ απ’ τα πλάγια και κάποια φίδια ακίνδυνα πλεγμένα αλυσίδες σ’ ολόγυμνα τα σώματα ανάλαφρων παρθένων που ησυχάζουν ενωρίς που τριγυρνούν τη νύχτα πανέμορφα, γλυκύτατα, με συνοδεία τις μούσες που πέφτουνε στη θάλασσα σα χαρωπές νυφίτσες...
Σε ένα απομακρυσμένο και απομονωμένο σπίτι, περιτριγυρισμένο από έναν χερσότοπο καμένο από τον άνεμο και ακαλλιέργητο εξαιτίας των κατσικιών που καταβροχθίζουν τα πάντα, ζούνε τρεις γυναίκες μόνες: η Αγκάθα, η κόρη της Σύλβια και η κουνιάδα της Πία...
Ωκεανοί συγκίνησης κι εκστατικές κραυγές ανεμοδούρια ψευδαισθήσεων που χάνονται και θείες αστραποβολές του κρύφιου κόσμου εκεί που οι άγγελοι τρέμουν να ανεμίσουν στο άκρατο το μεσουράνημα, στο μύχιο λογισμό...