ΗΜΕΡΑ 90 μάλλον δε μου μίλησες πολύ για τη μοναξιά και τις τρύπες που ανοίγει μάλλον μου είπαν γι'' αυτή τα μάτια σου με εκείνη την απορία πως απουσία θα πει να βυθίζεσαι σε ένα ωκεανό ολοσκότεινο και άδειο μόνη...
ΔΕΝ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ Ξεκούρασε το κεφάλι σου πάνω στο στήθος μου κι άκου πώς συσσωρεύονται τα ερείπια πίσω απ’ τη σχολή του Σαλαδίνου, άκου τα θαμμένα σπίτια της Λίφτα άκου τον κατεστραμμένο μύλο, τα παιδιά που μαθαίνουν ανάγνωση στο ισόγειο του τζαμιού, άκου να σβήνουν τα φώτα για τελευταία φορά στα ψηλά μπαλκόνια της Κοιλάδας του Σταυρού, άκου το πλήθος που σέρνει τα πόδια του, άκου πώς επιστρέφει, άκου πώς παραρίχνουν τα σώματα, άκου πώς ψιθυρίζουν στο βάθος της Θάλασσας της Γαλιλαίας, άκου όπως ένα ψάρι στην Κολυμβήθρα που επιτηρείται από έναν άγγελο, άκου τις ιστορίες των ντόπιων που έχουν κεντηθεί σαν καφίγιες μες στα ποιήματα, άκου τους θρήνους των τραγουδιστριών καθώς γερνάνε, όχι όμως και οι φωνές τους, άκου τα βήματα των γυναικών της Ναζαρέτ που διασχίζουν τον αγρό, άκου το τραγούδι του καμηλιέρη που δεν σταματά να με βασανίζει γιατί πάντα καταλήγει να φεύγει...
Η συλλογή διηγημάτων, που αυτή τη στιγμή κρατάς στα χέρια σου, στην ουσία είναι μερικά κομμάτια της ψυχής μου, έτσι όπως αναδύονται ανεξέλεγκτα, άτσαλα, θρυμματισμένα από τα βάθη της...
ΛΑΧΤΑΡΙΣΤΕΣ ΦΡΑΟΥΛΕΣ Σφίγγοντας το μολύβι ανάμεσα στα δάχτυλα με μια πεισματάρικη μονοκοντυλιά ενώνω τις διακεκομμένες γραμμές και το περίγραμμα των αριθμών στο πρόχειρο τετράδιο αριθμητικής...