Ο Παναγιώτης Καρώνης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νεστάνη της Αρχαίας Μαντινείας της Αρκαδίας. Παρακολούθησε ένα πενταετή κύκλο μαθημάτων στο Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου της Πάτρας με δάσκαλο το Θανάση Μακρή και τους Στάθη Ανδρουτσάκη και Ηλία Αηδονίδη, με διευθύντρια του εργαστηρίου την Κλεοπάτρα Δίγκα. Έχει υπογράψει σκηνικά για το θέατρο. Έχει φιλοτεχνήσει εξώφυλλα βιβλίων και αφίσες. Άρθρα του για τον κινηματογράφο, τη μουσική και τη λογοτεχνία έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Ζει, ζωγραφίζει και γράφει μεταξύ της Νεστάνης και της πόλης των Πατρών.
Στο βιβλίο καταγράφονται όλες οι αθησαύριστες λέξεις που σήμερα, πολύ σπάνια, ακούει κανείς στη Νεστάνη Αρκαδίας και μάλιστα κάποιες από αυτές παρουσιάζουν ένα διαφορετικό νόημα, αν δει και μελετήσει κανείς γλωσσάρια άλλων περιοχών...
Ορθογραφημένα ή ανορθόγραφα, σοφιστικέ ή λαϊκά, ακαδημαϊκά ή δημοσιογραφικά, λογοτεχνικά ή παραλογοτεχνικά, τοπικά ή κοσμοπολίτικα, έντεχνα ή ρεμπέτικα, σνομπ ή σταράτα, 80 μετά τον θάνατό του, ο στρατός του Λαπαθιώτη καλά κρατεί...
Στα δίστιχα του στρατού, σε αυτές τις αυτοσχέδιες, λαϊκές ποιητικές δημιουργίες υπάρχει έντονη η εκτόνωση, η αποφόρτιση, η έκφραση ατομικών συναισθημάτων παραπόνου, αγανάκτησης, δυσαρέσκειας για όλο αυτό που ο φαντάρος βιώνει μέσα στο κλειστό περιβάλλον που καλείται στρατώνας...
Ο φαντάρος, που με την κατάταξή του θα βρεθεί ξαφνικά έγκλειστος σε ένα αντρικό «κοινόβιο», θα δημιουργήσει μια άλλη παράλληλη γλωσσική έκφραση, υιοθετώντας αλλά και δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο λεξιλόγιο...
Δεν υπάρχει ήρωας -σε παγκόσμιο επίπεδο- που να γνωρίζει τον επικείμενο θάνατό του και να μην κάνει κάτι προκειμένου να ξεφύγει από τα καλοπλεγμένα, γερά του δίχτυα...