Πώς να το καταλάβετε,
γιατί και πώς εγώ
ατάραχος,
αδιάφορος στων σαρκασμών τη μπόρα,
μέσα στον πάτο την ψυχή μου κουβαλώ,
για να την αποθέσω εκεί στην άκρη,
στο γεύμα μιας επερχόμενης εποχής.
Απ' την αξούριστη παρειά των πλατειών,
κυλώντας σαν άχρηστο δάκρυ,
εγώ,
μπορεί,
ο τελευταίος νάμαι ποιητής.
Το προσέξατε τάχα –
σαλεύει
στις πέτρινες δεντροστοιχίες,
το ριγωμένο πρόσωπο μιας θλίψης απαγχονισμένης
και πάνω στους λαιμούς των ποταμών,
που απ' τον ιδρώτα αφρίσανε καθώς κάλπαζαν,
βαριά τα σιδερένια χέρια πέσανε των γεφυρών.