Οι κρίσεις, κάθε είδους κρίσεις, είναι ευκαιρίες. Ευκαιρίες και προκλήσεις για στοχασμό. Στοχασμό προσωπικό, στοχασμό συλλογικό, αυτοκριτική, αναθεωρήσεις. Οι κρίσεις σπέρνουν φόβο, πανικό και φέρνουν στην επιφάνεια τα πλέον αρχέγονα ένστικτα αυτοσυντήρησης. Στις νεωτερικές κοινωνίες αποκαλύπτεται ο άκρατος ατομικισμός, η ηγεμονία του α-τόμου. Της ύπαρξης που θέτει τον εαυτό της υπεράνω όποιας συλλογικότητας και δεν τέμνεται, δεν αφήνει δηλαδή κανένα περιθώριο τομής, περιχώρησης και παραχώρησης προς τον άλλον, τον συνάνθρωπο, ο οποίος έχει στερηθεί παντοιοτρόπως αυτό το ευλογημένο συν. Αυτό το συν, που δεν παραπέμπει στην πρόσθεση ατόμων αλλά στη συνύπαρξη προσώπων. Προσώπων, που συγκροτούνται υπαρξιακά και ηθικά σε μια κοινότητα διαπροσωπικών, ηθικά επισφραγισμένων, σχέσεων και όχι σε μια απρόσωπη κοινωνία ατομικών συμφερόντων.