Η βόλτα στην αγορά ήταν η χαρά της Σοφίας. Με τη μαμά της αγόραζαν ένα σωρό λιχουδιές, φρούτα που μοσχοβολούσαν και καμία φορά και κάτι για την ίδια. Ξαφνικά κοντοστάθηκε στη βιτρίνα ενός καταστήματος και το βλέμμα της αιχμαλωτίστηκε στη πιο όμορφη κούκλα που νόμιζε ότι είχε δει ποτέ. «Μαμά, είναι πανέμορφη αυτή η κούκλα. Θα μου την πάρεις;», ρώτησε με λαχτάρα. «Σοφία μου, έχεις κούκλες παρόμοιες μ ’αυτήν. Νομίζω δεν την χρειάζεσαι!». Η Σοφία κοκκίνησε, πείσμωσε και δεν άκουγε τίποτα! «Μακάρι να ζούσα σε ένα μέρος που να έχω ό,τι θέλω και κανένας να μην μου λέει όχι», μονολόγησε η Σοφία Άραγε, υπάρχει ένα τέτοιο μέρος; Και αν υπάρχει θα μας κάνει σίγουρα ευτυχισμένους; Ένα βιβλίο που μιλά για την απληστία, την δύναμη της ευγνωμοσύνης και της προσφοράς. Και φυσικά το μοίρασμα με τους ίδιους μας τους ανθρώπους που δίχως αυτούς τίποτα δεν μοιάζει το ίδιο!