Τα πρώτα σχέδια αυτής της συλλογής φτιάχτηκαν µέσα σε λίγες µέρες του Ιανουαρίου, του Μαρτίου και του Μαΐου του 2022, μια περίοδο µε πολύ άγχος και πολλή πίεση για οικογενειακούς λόγους. Δηµιουργήθηκαν «εν θερµώ» και βλέποντάς τα συγκεντρωµένα, συνειδητοποίησα ότι µοιάζουν λίγο µε την αυτόµατη γραφή των υπερρεαλιστών. Μπορεί να µοιάζουν αταίριαστα και ακαταλαβίστικα, και πολύ πιθανόν να είναι, έχουν όµως απόλυτη συνάφεια µε τη συναισθηµατική κατάσταση που βίωνα, όταν τα έφτιαχνα. Ορισμένα είχαν εξορκιστική λειτουργία, κάποια άλλα αποτέλεσαν για μένα μια ιδιότυπη τελετή διάβασης ή συνθέτουν ένα προσωπικό μνημόσυνο. Μετά τα πρώτα αυτά σχέδια, δεν σταµάτησα να δηµιουργώ, σχεδόν σε καθηµερινή βάση, νέα σχέδια με αναφορά στη γειτονιά που μεγάλωσα, τη Νεάπολη της Θεσσαλονίκης. Δεν µ’ ενδιέφερε να κάνω έναν ιστορικό, ανθρωπολογικό «οδικό» χάρτη της Νεάπολης. Υπάρχουν σίγουρα πολλές Νεαπολίτισσες και πολλοί Νεαπολίτες µεγαλύτερης ηλικίας, που ξέρουν και θυµούνται πολλά περισσότερα από µένα. Ήθελα, όµως, να είναι κάτι πιο προσωπικό, έστω κι αν αυτό µοιάζει πιο περιορισµένης κλίµακας. Τελικά, αυτά τα αποσπασματικά σχέδια µεταµορφώθηκαν σ΄΄ έναν ιδιότυπο, προσωπικό, χάρτη αναµνήσεων από τα παιδικά µου χρόνια. Δηµοσιεύοντάς τα στο Διαδίκτυο διαπίστωσα ότι σιγά σιγά κινητοποιούνταν φίλοι, αλλά και άγνωστοι από τη Νεάπολη για να τα σχολιάσουν, για να µου δώσουν πληροφορίες που ήξεραν κι εγώ αγνοούσα, να µου στείλουν φωτογραφίες τους, κάποιες φορές για να µε διορθώσουν και άλλοτε για να µου προτείνουν σχετικά θέματα ν΄΄ ασχοληθώ. Έγιναν κι ευτράπελα, αρκετοί νόµιζαν ότι έκανα σχέδια για τη Νεάπολη της Αθήνας, άλλοι για τη Νεάπολη της Λακωνίας, µέχρι και για τη Νεάπολη της Κοζάνης! Σχεδίασα κτίρια που υπάρχουν και σήµερα, µερικά που έχουν µετατραπεί, ενώ κάποια έχουν κατεδαφιστεί, κάνω αναφορά σε ανθρώπους που εξακολουθούν να ζουν, αλλά και σε κάποιους που πλέον έχουν αποβιώσει. Δεν είχα ούτε έχω καµία διάθεση ωραιοποίησης ή αγιοποίησης του παρελθόντος. Πολλά πράγµατα στο παρελθόν δεν ήταν καλά! Αν ζούσες στην πόλη µέσα σε λασπωµένους χωµατόδροµους, χωρίς ρεύµα και τρεχούµενο νερό, δεν ήταν καλά. Αν ζούσες µε άλλα δέκα άτοµα και υπήρχε µια και µοναδική τουαλέτα στο σπίτι, δεν ήταν καλά. Αν δούλευες ανήλικος και ανασφάλιστος στο εργοστάσιο, δεν ήταν καλά. Αν η γειτονιά σ’ έπνιγε µε το κουτσοµπολιό της, δεν ήταν καλά. Τέλος πάντων, το βιβλίο που κρατάτε είναι κατά βάση το προσωπικό οδοιπορικό στη Νεάπολη. Μπορεί για κάποιους να µην έχει νόηµα να το διαβάσουν, γιατί δεν έχουν καµία εικόνα της περιοχής, ίσως πάλι, όµως, αξίζει να το διαβάσουν για να κάνουν κι αυτοί µε τη σειρά τους µια αναπόληση στην παιδική τους ηλικία.
