Ιωνάς

Η μακροθυμία είναι η υπεροχώτερη αρετή...

Στην ανάμνηση λοιπόν του Χριστού, στην Θεία Ευχαριστία, μαζευόμαστε ως αδέλφια γύρω από το Πατρικό τραπέζι, να προσευχηθούμε από κοινού (όλες οι προσευχές εκφέρονται (όπως είπαμε) σε πληθυντικό αριθμό… δεόμεθα… παρακαλούμε… ἡμεῖς… καταξίωσον ἡμᾶς…) ευχαριστώντας τον Πατέρα μας, που έστειλε τον Μεγάλο Αδερφό μας να γίνει άνθρωπος σαν εμάς, να μας δείξει-διδάξει τον τρόπο να Του μοιάσουμε, και να μας δώσει ως Σώμα Του και Αίμα Του, αυτά που συντηρούν την σωματική μας ύπαρξη ψωμί και κρασί μεταβάλλοντάς τα...

Η κάθε κοινωνία, η μικρή και η μεγάλη, του χωριού, της υπαίθρου και της μεγαλουπόλεως, έχει πολλούς ασθενείς τη πίστη, πολλούς –κατά δική τους επιλογή– καταφρονητές της πίστης και της εν Χριστώ ζωής...

Στην εποχή μας με τον όρο-ονομασία “Ευχολόγιο” είναι γνωστή μία ανθολόγηση και καταγραφή συγκεκριμένων προσευχών, από το “πέλαγος” των ανάλογων, που υπάρχουν σε χειρόγραφα για τα Μυστήρια της Εκκλησίας και τα γεγονότα της ζωής των Χριστιανών...

«Μια μέρα βρισκόμουν απασχολημένος με το εργόχειρό μου και άρχισα να σκέφτομαι για την πνευματική άσκηση του ανθρώπου...

Κάθε αγνωστικιστής ή άθεος που σαν παιδί γιόρτασε τα Χριστούγεννα, διατηρεί μέσα στο νου του, είτε του αρέσει είτε όχι, την ικανότητα να συνδυάζει συνειρμικά δύο ιδέες τις οποίες η υπόλοιπη Ανθρωπότητα θεωρεί εντελώς ξένες μεταξύ τους: την ιδέα ενός μωρού και την ιδέα μιας άγνωστης δύναμης που βαστάζει τα αστέρια...