Το δέρμα μου είναι γεμάτο από πεταλούδες, από σκιρτήματα φτερών - φτερουγίζουν πέρα από τον κάμπο και απολαμβάνουν το μέλι τους και πετούν στο σπίτι και πεθαίνουν με μικρούς θλιβερούς σπασμούς, και ούτε ένας κόκκος γύρης δεν έχει διαταραχτεί από τα ελαφρά πόδια. Γι αυτούς είναι ο ήλιος, ο πυρακτωμένος, απέραντος, γηραιότερος από το χρόνο... Το δέρμα μου είναι γεμάτο από πεταλούδες Κάριν Μπόγιε