Καταρράκτη μου θυμίζει αυτό που αισθάνομαι κάθε φορά. Τρέχει ορμητικά και με τη βία κάνει απόδραση. Λες και στο σώμα μου έχω κρύψει φυλακή που τιμωρεί τις σκέψεις. Κουτρουβαλώντας απ΄΄ την ίδια τους τη φόρα είμαι ανίκανη να τις επεξεργαστώ. Δεν προλαβαίνω. Ούτε μπορώ να συγκρατήσω τη μανία. Ξεχύνονται αφρισμένες εκεί που ανήκουν. Σε ένα φτηνό χαρτί που βιαστικά προτάσσω. Εκεί παίρνουν υπόσταση. Κι αφότου εξαντληθούνε, έχω την τιμή να τις διαβάσω. Για την ακρίβεια να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Δικές μου είναι. Και είναι θαρρώ το μόνο πράγμα που κανείς δεν είναι ικανός να μαντέψει. Πάντα σχεδόν. Σαν εγγαστρίμυθη εκφράζομαι. Βγαίνει απ΄΄ τα σωθικά μου. Καμία αξία όμως δε θα έχουν αν τις φυλακίσω πάλι. Λοιπόν, θα τους δώσω πνοή όταν με σένα τολμηρέ συνάνθρωπε τις μοιραστώ.