Τα τελευταία χρόνια η δηµόσια συζήτηση για τις διάφορες εκφάνσεις πολιτιστικής κληρονοµιάς έχει αναθερµανθεί τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Το πλαίσιο της συζήτησης ορίζεται από τάσεις που φαινοµενικά τουλάχιστον µπορεί να θεωρηθούν αντιφατικές, όπως για παράδειγµα η ανάδειξη διαφόρων εκδοχών «τοπικότητας» και «αυθεντικότητας» σε έναν κόσµο που όλο και περισσότερο γίνεται αντιληπτός ως αποτέλεσµα της παγκοσµιοποίησης. Παράλληλα, οι πολιτιστικές κληρονοµιές µπορεί να αναδεικνύουν όψεις του παρελθόντος, συγκροτούνται όµως και αποκτούν νόηµα στο παρόν ως αποτέλεσµα της δράσης πολλών παραγόντων. Με την έννοια αυτή, αποτελούν εξ ορισµού µια µορφή νέας πολιτισµικής παραγωγής που αρθρώνεται, µεταξύ άλλων, στις διάφορες πολιτικές ταυτότητας, στον τουρισµό, στις πολιτικές για την ανάπτυξη, στις δράσεις διαφύλαξης και ανάδειξης της λεγόµενης άυλης πολιτιστικής κληρονοµιάς κ.ά. Προκειµένου να δηλωθούν οι συχνά ανταγωνιστικές εννοιολογήσεις του όρου αλλά και οι ποικίλες πολιτικές που συνδέονται µε αυτές, προκρίθηκε από τους/τις συγγραφείς ο τίτλος Πολιτιστικές Κληρονοµιές: Νέες Αναγνώσεις-Κριτικές Προσεγγίσεις. Με κείµενα των: Βασίλη Νιτσιάκου, Ρόµπερτ Μπάρον, Παρασκευά Ποτηρόπουλου, Καλλιόπης Στάρα, Γεωργίας Κιτσάκη, Γιάννη Ν. Δρίνη, Βασιλικής Κράββα, Στυλιάνας Γκαλινίκη, Εσθήρ Σολοµών, Ιωάννη Καραχρήστου, Άρη Αναγνωστόπουλου.