Μπορεῖ στό τέλος νά σέ λυπηθεῖ· νά λιώσει στό στόμα τό χῶμα τό αἷμα νά κυλήσει στις φλέβες ξανά. Νά σοῦ δοθεῖ τό μονάκριβο ποίημα. Η Άντεια Φραντζή εγγράφει το προσωπικό της ιδίωμα στη μακρά παράδοση της ΄΄΄΄γυναικείας γραφής΄΄΄΄ που ωστόσο ξεπερνά τον ΄΄΄΄έμφυλο΄΄΄΄ λόγο (Βακαλό, Χατζηλαζάρου, Αραβαντινού κ.α.) για να λάμψει, ισχυρή, αισθαντική και αυτόφωτη, και έξω απ΄΄ τα πεδία της θηλύτητας. Στην παρούσα έκδοση συγκεντρώνεται το σύνολο της ποιητικής δουλειάς της, ως καταγραφή μιας συνεπούς ρυθμικής φωνής, ως αποτύπωση ενός παιγνιώδους βλέμματος διαρκώς στραμμένου σ΄΄ ένα άυλο κέντρο - ενώ, καθώς κερδίζει σε εσωτερικότητα, εκτρέπει συγχρόνως την πραγματικότητα σε μια σειρά λιγότερο ή περισσότερο φωτεινών μετασχηματισμών που γοητεύουν και συγκινούν.