Ίσως σε κανένα άλλο έργο του Γιασουνάρι Καβαμπάτα, βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1968, δεν είναι τόσο φανερή η ποιητικότητά του, η λεπτότητα, η εκλεπτυσμένη ευαισθησία και η γιαπωνέζικη σκληρότητα όσο σ αυτές τις πέντε νουβέλες που περιλαμβάνει "Η χορεύτρια του Ίζου". Μήπως πρόκειται για την "τρυφερή αταξία της ψυχής", για την οποία μιλάει ο συγγραφέας. Κάθε μία από αυτές τις νουβέλες μοιάζει να τον σκεπάζει με μια μαρτυρική σκιά που είναι σαν το κρυμμένο πρόσωπο του πεπρωμένου. Το να αναζητάς και πάλι την ευτυχία είναι τόσο μάταιο και τόσο ανέλπιδο όσο και το ξημέρωμα μιας νεαρής χορεύτριας, ενός βασιλίσκου ή της αντανάκλασης της σελήνης πάνω στο νερό. Πρόκειται για κείμενα μελαγχολικά, γεμάτα διαύγεια, όσο και σεμνά χωρίς αμφιβολία. Περιέχονται οι νουβέλες: "Η χορεύτρια του Ίζου", "Ελεγεία", "Θηριοδαμαστής", "Συνάντηση", "Το φεγγάρι στο νερό" και ένα χρονολόγιο της ζωής του συγγραφέα.