Πολλά από τα διηγήματα ξεκινούν με λεπτομερή περιγραφή του φυσικού περιβάλλοντος, του καιρού, των κτισμάτων, ως μια, ίσως, νοσταλγική διάθεση του συγγραφέα για την πατρίδα του, από την οποία έλειπε για περισσότερα από είκοσι χρόνια...
«Πρόκειται για ένα ψηφιδωτό έργο, με καθεμιά από τις δεκαπέντε ψηφίδες του να σκιαγραφεί μια γλυκιά και μια πικρή πλευρά της ζωής· όχι όμως για να θολώσει τα όρια μεταξύ Καλού και Κακού, όπως προσπαθούν να κάνουν εδώ και χρόνια διάφοροι «εναλλακτικοί» συγγραφείς, συμπλέοντας με τις δυνάμεις της εποχής, που θέλουν πολίτες σε σύγχυση αξιών, για να μπορούν να τους χειραγωγούν προς την αιωνιότητα της κατανάλωσης, να τους δημιουργούν προβλήματα για να έρθουν μετά σαν άσπονδοι σωτήρες να τους τα «λύσουν»...
Ο Αντρέγιεφ εξερευνά με όλους τους τρόπους τις πένθιμες και λυπημένες πλευρές της ανθρώπινης ψυχής και φτάνει στα πιο μεγάλα και τρομερά συμπεράσματα οι αναλύσεις του είναι λεπτές και δυνατές...
Η ιστορία εκτυλίσσεται σ’ ένα απομακρυσμένο πανδοχείο της Ρωσίας, ανάμεσα σε δεινούς χαρτοπαίχτες, καθένας από τους οποίους αναζητά το επόμενο θύμα του. Αλλά δεν θα είναι τόσο απλή υπόθεση.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερος τρόπος να συμπυκνώσει κανείς την υπόθεση «Κόκκινο λουλούδι» από τις ακόλουθες τέσσερις προτάσεις, που όλες μαζί συνιστούν μόλις και μετά βίας δυο γραμμές τυπωμένων λέξεων...