Καραγεωργίου Τασούλα

Στὸν κόσμο τῆς Ἀνύτης ὅλα ἔχουν ὄνομα: τὰ μικρὰ ἢ μεγάλα ἀναθηματικὰ ἀντικείμενα, οἱ δωρητές τους καὶ αὐτοὶ ποὺ τὰ φιλοτέχνησαν, τὰ ἀγαπημένα οἰκόσιτα ζῶα, τὰ νεκρὰ δελφίνια, οἱ νέες γυναῖκες ποὺ φεύγουν ἀπ’ τὸν κόσμο προτοῦ χαροῦν τὸν ἔγγαμο βίο, οἱ γονεῖς ποὺ θρηνοῦν γιὰ τὴν ἀπώλεια, οἱ ἄνδρες ποὺ ἀριστεύουν στὴ μάχη, οἱ βρύσες ποὺ προσφέρουν τὴ δροσιά τους στοὺς ὁδοιπόρους, οἱ τόποι λατρείας καὶ οἱ θεότητες ποὺ τοὺς κατοικοῦν...

Αν θα λιώσουν οι πάγοι, αν χαθούν τα πουλιά και τα δάση, αν το χώμα αλλού ξεραθεί και αλλού πλημμυρίσει, τι θα γίνει, αλήθεια, ό,τι έχουμε τόσο πολύ αγαπήσει; Τι θα γίνουν οι μύθοι; Ίσως μείνουν, προτείνω, μορφές μυθικές – ολογράμματα – οπτασίες αιθέριες και φάσματα να αιωρούνται στα ερείπια της έρημης γης...

Ἡ παρούσα ἔκδοση ἐπιχειρεῖ νὰ συντηρήσει νωπὴ τὴ συγκίνηση ποὺ διαπερνᾶ τὸ ἡδὺ καὶ μικρὸ ἔργο τῆς Ἤριννας καὶ ζωντανὸ τὸν θαυμασμὸ πρὸς τὴν τρυφερὴ ποιήτρια τοῦ 4ου π...

ΓΙΑ ΑΙΘΕΡΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ Κιονίσκοι μικροί επιτύμβιοι σαν εγκάρσια κομμένοι κορμοί σφηνωμένοι στο χώμα (ούτε ανάγλυφα πρόσωπα πια ούτε χέρια που ενώνονται για το ύστατο χαίρε) έχουν μόνο ένα χάραγμα ομοιόμορφης μνήμης στο πλάι: ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ ΣΩΤΟΥ ΡΑΜΝΟΥΣΙΟΣ Τους κοιτάζω καθώς σχηματίζουν συστάδα στο απόμερο ύψωμα· φτωχικοί κι ακαλαίσθητοι διαδηλώνουν αδιάκοπα ενάντια στη λήθη τ’ όνομά τους προφέροντας, το πατρώνυμο και τον τόπο της γέννησης...