Τι θα γινόταν αν το παρόν συναντούσε το παρελθόν με σάρκα και οστά; Πώς θα αντιδρούσε η νέα γενιά στη θέα της νεολαίας της εποχής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, αλλά και το αντίστροφο; Τι θα είχαν να συζητήσουν οι νέοι του τότε και του τώρα; Θα συνεννοούνταν ο ένας με τον άλλον ή δεν θα καταλάβαιναν… ντιπ; Αυτά τα θέματα θίγει το εν λόγω θεατρικό μονόπρακτο με αρκετή δόση χιούμορ, αλλά και με συγκρατημένη αισιοδοξία για το μέλλον...
Στην Αθήνα της βαθιάς κρίσης, η Λούσυ, μια σύχρονη ανεξάρτητη γυναίκα, συντροφιά με τη μικρή Λούσυ, το χρυσόψαρο στη γυάλα, αφηγείται τις ιστορίες της: ιστορίες για τον μικρό, καθημερινό πόνο που ζει καθένας μας, και τον μεγάλο πόνο, τον πόνο για την Ελλάδα, που «γιάτρεψε» όλους τους μικρούς...
Τρία αρχαιόθεμα σχέδια για τρεις τραγωδίες, τρεις δηλαδή μεταγραφές και τρεις εφαρμογές των «τρόπων» της ελληνικής γλώσσας – με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό στους τραγικούς, αλλά και με την αναπόφευκτη προδοσία από τη μετανεωτερική εποχή μας, τη μουσική της και το θέατρό της...
Ο Χάσης, η έμμετρη ηθογραφική κωμωδία του Ζακυνθινού ποιητή Δημητρίου Γουζέλη (1774-1843), αποτελεί κατά γενική ομολογία ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα του επτανησιακού πνεύματος, σηματοδοτώντας συγχρόνως τις απαρχές του νεοελληνικού θεάτρου...
Δώδεκα συγγραφείς, ένας πρωτοεμφανιζόμενος μαθουσάλας, ένας εκδότης, μία εκνευριστική διοργανώτρια και ένας «αόρατος» χορηγός, συναντιούνται σε ένα θέρετρο, σε μία ανατρεπτική μαύρη κωμωδία...
Εκκινώντας από μια τυχαία συνάντηση και γνωριμία λόγω γειτνίασης των διαμερισμάτων τους, οι δύο ήρωες εμπλέκονται σε μία σχέση, φιλική αρχικά, που μοιάζει να υποκαθιστά και για τους δύο την έλλειψη συντροφικότητας...
Ο Δήμος και η Στεφανία, στα σαράντα τους πια, ο καθένας με ξεχωριστή πορεία ζωής, ερωτεύονται παράφορα ξανά ο ένας τον άλλον, δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια μετά τον νεανικό τους χωρισμό...