Πορτογαλική λογοτεχνία

Μια νεαρή γυναίκα δολοφονήθηκε και ο μάρτυρας είναι ένα σκεπτόμενο, ικανό να διαβάζει λούτρινο γαϊδουράκι που μιλάει, γεγονός που δεν είναι απόλυτα παράλογο καθώς βγάζει μια σειρά από ανθρώπινες αλήθειες σαν αυτές που υπάρχουν στα βιβλία του Βιτγκενστάιν, ο οποίος παίζει έναν κάποιον ρόλο σε αυτή την ιστορία – που ξεκινά με τον απόλυτο παραλογισμό και ολοκληρώνεται με έναν ακόμα μεγαλύτερο… Το μυθιστόρημα του Ζοάο Ρέις είναι αστείο, διασκεδαστικό, σουρεαλιστικό, άκρως φιλοσοφικό, πολύ έξυπνο, όμως απόλυτα τρελό στην πλοκή του και εντελώς ρεαλιστικό στα μηνύματα που στέλνει στους αναγνώστες του...

«Μεγάλωνα πάντα, ως ποιητής και όχι μόνο, πετώντας με στα σκουπίδια...

Η Σοφία, μια νεαρή ηθοποιός, θα είχε μπροστά της μια λαμπρή καριέρα στο Ρίο ντε Τζανέιρο, αν δεν ερχόταν αντιμέτωπη με τα φαντάσματα του παρελθόντος...

Μια κωμόπολη της Πορτογαλίας, υπό το φασιστικό καθεστώς του Σαλαζάρ, γύρω στο1940...

Ο Βραζιλιάνος Roberto Athayde συνέγραψε σε ηλικία 21 ετών το πιο δημοφιλές θεατρικό του έργο, το Apareceu a Margarida (Ήρθε η Μαργαρίτα), το οποίο έχει τον υπότιτλο: «Τραγικοκωμικός μονόλογος για μια παράφορη γυναίκα»...

Λίγες εβδομάδες πριν τον γάμο της, η Βιτόρια, που γεννήθηκε στην Αγκόλα και μεγάλωσε στην Πορτογαλία, αφήνει τα πάντα πίσω της και επιστρέφει στη γενέτειρά της...

Το 1999, έπειτα από 24 χρόνια, κατά τα οποία αποτελούσε περιοχή προσαρτημένη στην Ινδονησία, το Ανατολικό Τιμόρ επέλεξε να ακολουθήσει τον δρόμο προς την ανεξαρτησία...

Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη του Μίνας Ζεράις, η Ροζαλίνα ζει κλεισμένη σε ένα παλιό αρχοντικό...

Βαθιά στην ενδοχώρα της βορειοανατολικής Βραζιλίας, οι αδελφές Μπιμπιάνα και Μπελονίζια βρίσκουν ένα εντυπωσιακό μαχαίρι με λαβή από ελεφαντόδοντο κάτω από το κρεβάτι της γιαγιάς τους...

Μέσα από μια οικογενειακή ιστορία, με επίκεντρο την επιστροφή του «άσωτου υιού», η Αρχαία καλλιέργεια πραγματεύεται τα προαιώνια θέματα της πατριαρχίας, των ορίων της συνύπαρξης στους κόλπους της οικογένειας, της ελευθερίας, της μοναξιάς, της βίας...

Ο Αφόνσο Ενρίκες δε Λίμα Μπαρέτο, από τους σπουδαιότερους πλέον Βραζιλιάνους συγγραφείς, παρέμεινε στην αφάνεια ενόσω ζούσε...

Εμείς που δεν φύγαμε από δω, δεν φύγαμε ποτέ από δω, δεν θα φύγουμε ποτέ από δω, η άλλη όχθη μια πρόφαση για να ελευθερωθούμε απ’ το πόσο μας βαραίνουν οι βδομάδες, η άλλη όχθη ένας τρόπος να φανταστούμε Κυριακές όταν δεν υπάρχουν Κυριακές στη ζωή μας, υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος για να πλήξουμε, με πιτζάμες όλη μέρα να κοιτάζουμε τον δρόμο απ’ το παράθυρο και μια γειτόνισσα, υπερβολικά καλοντυμένη, να επιστρέφει από το σινεμά ενώ το σώμα της ηθοποιού εγκαταλείπει αναπόφευκτα το σώμα της μετατρέποντάς τη σε Νατιβιδάδ ή Έλσα ξανά, δεν υπάρχει καμία Αφρική, σας διαβεβαιώ, πόσο παράλογο να φαντάζεται κανείς την Ανγκόλα, τους λόφους του βαμβακιού, τους μανδρίλους, τον κυβερνήτη του Μαλάνζε, το Ναμίμπε, όλες αυτές τις επινοήσεις της γρίπης, όλα αυτά τα προϊόντα του πυρετού, ενώ μια φωνή κοντινή και απόμακρη μαζί σπρώχνει το σώμα μας – Κράτα καλά το θερμόμετρο κι εμείς νιώθουμε τον παγωμένο σωλήνα στη μασχάλη που η μάνα μας σφίγγει κοιτάζοντας το ρολόι – Υπομονή άλλο ένα λεπτό οπότε ξεχάστε την Αφρική καταλάβατε, για όνομα του Θεού, ξεχάστε την Αφρική, τι βεβιασμένη επινόηση, τι βλακεία, τι ψέμα, μια θάλασσα με δυο όχθες πού ακούστηκε αυτό, την αλμπίνα, λόγου χάρη, φαντάστηκα πως την αγόρασα απ’ τον πατέρα της, τι σου κάνει η αρρώστια...

Γραμμένο στη δεκαετία του 1960, το σπουδαίο αυτό μυθιστόρημα, που κατέχει κεντρική θέση στην πορτογαλική λογοτεχνία, σκιαγραφεί με καθαρότητα, λιτότητα και τόλμη την κοινωνία του ευρωπαϊκού νότου...

Η Θαλασσινή ωδή είναι ένα από τα ελάχιστα έργα που ο Φερνάντο Πεσσόα ολοκλήρωσε και δημοσίευσε εν ζωή...

Η γαλλική πρωτεύουσα ζει εποχές μεγάλων αλλαγών, με την κατασκευή των μεγάλων λεωφόρων και την εμφάνιση ενός νέου καλλιτεχνικού ρεύματος, του ιμπρεσιονισμού, που θα αλλάξει τον τρόπο που οι άνθρωποι βλέπουν την τέχνη και τον κόσμο...