Καρακίτσος Φοίβος

Στη μεταστροφή τα ορμής που έχουμε για τη δύναμη μέσα στα χρόνια, το «Θέλω να είμαι, και πράττω» άρχισε πια να γίνεται όχι με τη μορφή της φυσικής ύπαρξης –με το να επιλέγει, δηλαδή, κανείς θέσεις για να ζει τη ζωή του απλά σαν φυσικό ον–, αλλά με τη μορφή της αυταπάτης του μεγαλείου της δύναμης ενός «εγώ» που ζει στην αναγνώριση και στις καλές γνώμες των άλλων, και το οποίο δημιουργεί έναν νέο ασυνείδητο πυρήνα που παίρνει όλη την ενέργεια του είναι προς το μέρος του...

Αυτό που συμβαίνει περιλαμβάνει και το ενέργημα και το σκοπό. Η ύπαρξή μας γεμίζει από τη διάθεση της πρωτιάς, από τη διάθεση της δύναμης και της υπεροχής, στη σφαίρα της καθημερινότητας, της οικογένειας, της εργασίας, της πολιτικής.