Σπύρου Μιλτιάδης Αθαν.

Ο Μιλτιάδης Αθαν. Σπύρου (1934-2019) γεννήθηκε στην Κομοτηνή και ολοκλήρωσε τη βασική εκπαίδευσή του στο Γυμνάσιο Νέας Φιλαδέλφειας. Εκπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό, κατά τη διάρκεια της οποίας φοίτησε στην Σχολή Ασυρματιστών, απ’ όπου και απέκτησε δίπλωμα Αξιωματικού Ασυρματιστή του Εμπορικού Ναυτικού, με το όποιο και υπηρέτησε επί μια τετραετία στην αλλοδαπή. Σ’ ένα από τα ταξίδια του στην Καλκούτα εντυπωσιάστηκε από τον πολιτισμό της Ινδίας και αποφάσισε να τον σπουδάσει πιο συστηματικά και εκτενέστερα. Γράφτηκε ως φοιτητής στο πανεπιστήμιο Vishva Bharati που ίδρυσε ο Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ στο Σαντινικέταν της Δυτικής Βεγγάλης, από όπου απέκτησε το πρώτο του βασικό πτυχίο (Bachelor of Arts) στη Δυτική και Ινδική Φιλοσοφία, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα σανσκριτικής γλώσσας και φιλολογίας στο Sanskrit College στην Καλκούτα. Στη συνέχεια, διεύρυνε τις σπουδές του λαμβάνοντας μεταπτυχιακά πτυχία (Master of Arts) στην φιλοσοφία από το Jadavpur University στην Καλκούτα, καθώς και στην ινδική φιλοσοφία και θρησκεύματα από το Benares Hindu University το 1966 στο Βαρανάσι (Μπενάρες). Τον Μάρτιο του 1971 αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Φιλοσοφίας από το Benares Hindu University ολοκληρώνοντας επιτυχώς τη διατριβή του με θέμα “Eudaemonistic Trends in Indian Philosophy” για το οποίο του απονεμήθηκε το βραβείο “Narasingh Prasad Hari Prasad Buch Metaphysics Prize”, που δόθηκε για πρώτη φορά σε Ευρωπαίο πολίτη. Αξιοσημείωτο δε, είναι το γεγονός ότι έλαβε υποτροφίες τόσο από την Ελληνική Κυβέρνηση (1968-1971), όσο και από το Ford Foundation (1963-1964). Ομιλούσε αγγλικά, γαλλικά, χίντι, μπεγκάλι και σανσκριτικά. Αργότερα, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, θέλησε και οι συμπατριώτες του να γίνουν κοινωνοί του ινδικού πολιτισμού, πιστεύοντας ότι τα φιλοσοφικά ζητήματα είναι διαχρονικά και πανανθρώπινα. Υπήρξε υποψήφιος Επίκουρος Καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς και στο τμήμα Ιστορίας και Θρησκευμάτων του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Υπηρέτησε τον ΕΟΤ συνολικά επί 24 έτη, συμπεριλαμβανομένης και της θητείας του ως Διευθυντής στα γραφεία του Οργανισμού στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία κατά την περίοδο 1975-1996. Ακόμα, υπήρξε μέλος του Ινστιτούτου Διαπολιτισμικών Μελετών (Institut für Interculturelle Forschung) της Χαϊδελβέργης. Καθ’ όλη τη διάρκεια της υπηρεσίας του συνέχισε να ασχολείται με τη μελέτη της ινδικής φιλοσοφίας και των ελληνο-ινδικών σπουδών στις οποίες και αφοσιώθηκε πλήρως μετά τη συνταξιοδότησή του. Εργαζόμενος ανεξάρτητα και με ιδιωτικούς πόρους συνέχισε το ερευνητικό και συγγραφικό του έργο επί σειρά ετών έχοντας στο πλευρό του την αγαπημένη του σύζυγο Καίτη και τον γιο του Θανάση. Τα τελευταία χρόνια το ερευνητικό του έργο εστιάστηκε κυρίως πάνω στην Ελληνική Κοινότητα της Βεγγάλης και τον Δημήτριο Γαλανό για το οποίο ταξίδευε τακτικά στην Καλκούτα, Ντάκα, Βαράνασι, Νέο Δελχί και Λονδίνο προκειμένου να συλλέξει πολύτιμο υλικό από τα αρχεία και τις τοπικές εφημερίδες της εποχής. (Πηγή: "Ελληνο-Ινδική Εταιρεία Πολιτισμού και Ανάπτυξης", 2025)