Το λεπτό μα πυκνογραμμένο, μεταθανάτιο μα προμελετημένο τελευταίο βιβλίο του Γουίλιαμ Γκάντις. Σε τούτες τις σελίδες ο αναγνώστης δεν θα συναντήσει τα παραδεδομένα λογοτεχνικά συστατικά –πλοκή, διάλογο, χαρακτήρες–, αλλά μόνο το απονενοημένο παραλήρημα ενός ανώνυμου αφηγητή τα λόγια του οποίου μοιάζουν απομαγνητοφωνημένα παρά γραμμένα· φορτισμένα με τη φούρια που επιτάσσει το διαγραφόμενο τέλος, το βιολογικό τέλος κι εκείνο της αυθεντικότητας και του φορέα της. Ο Γκάντις συλλογίζεται τη θέση του καλλιτέχνη στο τέλος του εικοστού αιώνα και, χωρίς να το γνωρίζει, στις αρχές του εικοστού πρώτου και των δεκαετιών που ακολουθούν. Βρυχάται εμπρός στο φάσμα της εναλλάξιμης τέχνης που στερείται δημιουργού, στο όραμα της εκμηχανισμένης δημιουργίας χωρίς πνευματικό αντίκρισμα. Η φωνή του είναι ταραγμένη, νοσταλγική, βιτριολική, όπως ταιριάζει σε κάποιον στο μεταίχμιο ενός οντολογικού χάσματος. Η δε ακρόασή της, πράξη αυτοάμυνας.