Πριν από χρόνους πολλούς ήταν μια ξύλινη βαρκούλα, γιαλοπαρμένη από το άλλο μισό της, τη θάλασσα. Τώρα αποκαμωμένη από τα ανεμοκαίρια, αφημένη από τον κύρη της, αποζητά τη σύντροφο της νιότης της και τα όμορφα χρόνια που γοργά τρέχουνε να φτάσουν στο τέλος τους. Όλα λεύτερα τα ’ζησε στο Αγριοπέλαο… τη νιότη, τη χαρά, το πήγαινε και έλα. Μα σε τούτο το ταξίδι θα ζήσει και άλλα, εκείνα τα μεγάλα που με τους χρόνους μας συναντούν, τη μία αλήθεια τη μοναδική, τις απαντήσεις που πάνω τους αρμένιζε.