Ο Επίκουρος περιγράφει την αρετή, ως αναπόσπαστη από την ηδονή (ευχαρίστηση). Το μέγεθος δε της ηδονής είναι το ξαλάφρωμα από το κάθε τι που προκαλεί τον πόνο. Παντού όπου υπάρχει και όσο κρατάει η ηδονή, δεν υπάρχει ούτε σωματικός ούτε ψυχικός πόνος. Η συγγνώμη στους γονείς του, αδελφούς, φίλους και δούλους του, η φιλανθρωπία του, η ευλάβεια προς τους θεούς και η αγάπη προς την πατρίδα ήταν καταφανή στη διαθήκη του. Αναζητούσε τις αιτίες της ανθρώπινης δυστυχίας και των εσφαλμένων δοξασιών, που την προκαλούν, όπως οι δεισιδαιμονίες, ώστε να υπάρξει η αντιπρόταση για μια ευχάριστη ζωή (την ηδέως). Αυτό επιτυγχάνεται με την απουσία φόβου και πόνου, καθώς και με την παρουσία φίλων. Η ηδονή ή αλλιώς ευχαρίστηση και ο πόνος είναι το μέτρο, για το τι πρέπει να προτιμούμε και τι να αποφεύγουμε.