Χειρόγραφο που βρέθηκε από έναν μοναχό σε μια μποτίλια στα παράλια της Ισπανίας αποκαλύπτει την τραγική ιστορία του Leo Carampo, κουρσάρου που ζει σε εξωτικά και απόμερα νησιά τον 17ο αιώνα· η απόκοσμη φιγούρα του Μπααντόε απολαμβάνει την ηρεμία της ψυχής, «πράμα που [δεν] το βρίσκεις την πάσα στιγμή», μονάχα μετά θάνατον. Τον λογοτεχνικό καμβά της πρώιμης γραφής του Βενέζη συμπληρώνουν ακόμη ιστορίες με «ιδανικόκοσμους», απόκρυφες και μυστηριακές μουσικές, ατελέσφορα όνειρα, φαντάσματα, ίσκιοι και αποτυχημένοι έρωτες. Ο Ηλίας Βενέζης, προτού γίνει ο συγγραφέας του μυθιστορήματος Το Νούμερο 31328 (1931), πειραματίστηκε σε νεανική ηλικία με διάφορα είδη του λόγου (ποίηση, διήγημα), συνθέτοντας κείμενα που συμβάδιζαν με τις νεορομαντικές επιταγές της νεοελληνικής λογοτεχνίας των χρόνων 1917-1922. Η μελέτη του Κωνσταντίνου Καλαϊτζάκη «Η αναζήτηση των “ιδανικόκοσμων” στα πρώτα συγγραφικά βήματα του Βενέζη» επιχειρεί να αναλύσει όσο πιο διεξοδικά γίνεται «τα έξαλλα, τα κραυγαλέα, τα Ψυχαρικά», όπως ο ίδιος ο Βενέζης τα χαρακτήριζε, κείμενα του συγγραφέα, να αποκωδικοποιήσει τα σύμβολά τους και να τα εντάξει στην περιρρέουσα λογοτεχνική ατμόσφαιρα της εποχής. Τέλος, στο παράρτημα της έκδοσής μας, έρχεται στο προσκήνιο ένα εντελώς άγνωστο ώς τώρα διήγημα του 1925/26, που ο Βενέζης έγραψε ενόσω βρισκόταν στη Μυτιλήνη.