Η ποιητική συλλογή τού Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου με τίτλο Αρχαιολογία μιας έναρθρης ανάσας αποτελεί την υπαρξιακή καταγραφή τού ποιητή μέσα από τη δομική ανάλυση των συσχετισμών ανάμεσα στο εγώ και στο εμείς, τόσο ως σύνολο, όσο και ως ατομικότητα. Επιχειρεί να αναδείξει το χώρο και το χρόνο τής πράξης μέσα στην οποία το δρων υποκείμενο εντάσσεται, και παράλληλα να κατοχυρώσει την κορύφωση αυτής ως την υποκειμενική επιτομή ενός ετεροχρονισμένου παρόντος, καθολικά αποδεκτού και συνάμα διασταλτικά αναφορικού ως προς τις αιτιάσεις ενός μέλλοντος που διαρκώς ετεροπροσδιορίζεται από τον παρελθόντα χρόνο και τόπο.