Μέσα σε σύννεφα δακρυγόνων, βαριά οπλισμένοι αστυνομικοί έρχονται αντιμέτωποι με φιγούρες μαυροφορεμένων μασκοφόρων που κάνουν τον δρόμο να πάλλεται. Είναι το “μπλακ μπλοκ”. Η μαύρη σημαία της αναρχίας ανεμίζει πάνω από το πανδαιμόνιο, ενώ εκσφενδονίζονται μπουκάλια και πέτρες, ενίοτε ακόμη και βόμβες μολότοφ. Οι αστυνομικοί ρίχνουν σωρηδόν χειροβομβίδες δακρυγόνων και σφαίρες από καουτσούκ, κάπου-κάπου και πραγματικές σφαίρες. Αντί για σκηνικό, υποκαταστήματα τραπεζών ή καταστήματα πολυεθνικών με προσόψεις μουτζουρωμένες με γκράφιτι και σπασμένες βιτρίνες. Η εικόνα αυτή που περιγράφει ο συγγραφέας του Εξηγώντας την αναρχία στον μπαμπά μου και η οποία εμφανίζεται σε κάθε διεθνή φιέστα που οργάνωσαν οι πραγματικοί ή επικοινωνιακοί φορείς των ελίτ ύστερα από τη «μάχη του Σιάτλ» το 1999 και για 15 χρόνια περίπου, καθόρισε την ατζέντα της διαφωνίας με τη διαδικασία της Παγκοσμιοποίησης της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης. Τόσο τα κυρίαρχα Μέσα όσο και οι κριτικές της σύννομης αριστεράς έσπευσαν να κατηγοριοποιήσουν ιδιαίτερα αρνητικά τόσο τον τρόπο αυτόν εκδήλωσης της διαφωνίας όσο και τα πραγματικά υποκείμενα αυτής της πρακτικής, εστιάζοντας κυρίως στη βία και στην ανωνυμία. Ο Francis Dupuis-Déri, αντίθετα, ερευνά το φαινόμενο σε βάθος και με τη βοήθεια των ίδιων των ακτιβιστών που συμμετείχαν σε μπλακ μπλοκ, καταθέτοντας όλα τα ιστορικά, ιδεολογικά, υποκειμενικά στοιχεία που συνέδραμαν στην εμφάνιση στο προσκήνιο, με αυτή την έμπρακτη μορφή, της ελευθερίας και της ισότητας.