Πάντα ήταν η ζωή που είχε χαράξει για το Μάριο μια περίεργη ακολουθία καταστάσεων προετοιμάζοντάς τον με συμπτώσεις, που ευτυχώς κατάφερε να διακρίνει, για να μπορέσει να αντιληφτεί αυτό το μετά που θα επακολουθούσε. Μπορεί ο στόχος για κάποιους ανθρώπους τελικά να είναι η επιτυχία της εσωτερικής τους φώτισης. Να είναι μια ανώτερη συνείδηση που τη χαρακτηρίζει η ψυχική γαλήνη και η αδιαφορία για το κάθε τι φθαρτό που φιλοξενεί αυτός ο κόσμος. Νομίζω πως η καθημερινότητα μας δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με την τελειότητα. Ίσως θα έπρεπε να απαλλαγούμε από την ανάγκη να φτιάξουμε οτιδήποτε τέλειο. Άλλωστε η επιθυμία της τελειότητας είναι ένας εσώτερος ψυχαναγκασμός που εξωτερικεύεται σε πράξεις, επειδή αδυνατούμε να τον γιατρέψουμε. Σίγουρα το να κάνει λάθη στην πορεία του ήταν αποδεκτό. Το να τα επαναλαμβάνει όμως, σημαίνει πως κάτι δεν είχε αποκωδικοποιήσει σωστά. Κάτι δεν είχε μάθει. Και τα περιθώρια για συνεχείς επαναλήψεις λαθών για κείνον, είχαν στενέψει δραματικά. Πάντα είναι πιο αργά από όσο νομίζουμε. Ο χρόνος είναι αόρατη πλάνη. Το πέρασμα το αντιλαμβάνεται μόνο το σώμα, όταν παραδίνεται στην φθορά του ανήμπορο να αντισταθεί.