ΦΥΓΑΣ ... Γιώργος Τσίγκος, στην Ελλάδα, Γκεόργκι Τσίγκοφ, στη Βουλγαρία, ετών 88, πολιτικός μετανάστης από τα δεκαοχτώ του χρόνια. Ζει με τη γυναίκα του σε ένα απλό διαμέρισμα της Σόφιας, δίχως ιδιαίτερες ανέσεις. Μαζί με καμιά πενηνταριά ακόμη σαν κι αυτόν, αρνούνται τον επαναπατρισμό στη μητέρα πατρίδα. Το νόστιμον ήμαρ δεν τον αφορά. Θα ζητήσει, μετά θάνατον, να καεί στο κρεματόριο του νεκροταφείου της Σόφιας, αφού δεν πιστεύει σε χριστιανικές τελετές, σε θεούς και σε δαίμονες, παρά μόνο στον άνθρωπο. Αύριο, αποχαιρετά κόρη, γαμπρό, εγγόνια και δισέγγονα, που θα έρθουν ξανά σε δύο χρόνια για να τον δουν. Κοιτάζει με δέος από την τζαμαρία του μαγαζιού το αφράτο και μαλακό χιόνι της Σόφιας, και σκέφτεται πως στη ζωή του δεν υπήρξε τελικά ούτε Έλληνας ούτε Βούλγαρος. Τίποτα από τα δύο. Μόνο φυγάς. Φυγάς ως τα υστερνά του. Άγραφος τίτλος τιμής, παράσημο αόρατο και ελιξίριο ζωής, που τον κρατά ακόμη αγέρωχο στους ζοφερούς καιρούς που πλησιάζουν.