Το 1903, σε ένα πανεπιστήμιο του Λονδίνου, ένας καθηγητής κάνει ένα πείραμα σε ένα σκύλο - αλυσοδεμένο, φιμωμένο, με την κοιλιά ανοιχτή. Δυο νεαρές γυναίκες από το ακροατήριο θα καταθέσουν τη μαρτυρία τους γι΄΄ αυτή τη βαρβαρότητα. Το 1985, σε εργαστήριο ενός πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, ένα μωρό πίθηκος τυφλώνεται για τις ανάγκες της επιστήμης. Στη Σαρλβίλ-Μεζιέρ, το 2014, η πόρτα της καρότσας ενός φορτηγού μεταφοράς ζώων ανοίγει κατά λάθος στη μέση ενός αυτοκινητόδρομου με τρεις λωρίδες κυκλοφορίας, με αποτέλεσμα να καταλήξουν στο οδόστρωμα μια αγελάδα και το μοσχαράκι της. Σε αυτό το τρίπτυχο, ο Ζοζέφ Αντράς καταφεύγει σε έναν ειρωνικό ή και χλευαστικό τόνο, πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του, προκειμένου να αναδείξει την παράλογη βαναυσότητα των προαιώνιων σχέσεών μας με τα υπόλοιπα έμβια όντα. Στην τοιχογραφία αυτή ενός αιώνα, όπου διασταυρώνονται το κίνημα υπέρ των ζώων, οι αγώνες για την κοινωνική χειραφέτηση και ο φεμινισμός, η αναφορά, μέσω παραδειγμάτων, στις σχέσεις ανθρώπων και ζώων κατά τη βιομηχανική εποχή καταγγέλλει στην πραγματικότητα -και με τρόπο άκρως βιωματικό- την καθυπόταξη ζωντανών πλασμάτων προικισμένων με ευαισθησία από άλλα ζωντανά πλάσματα προικισμένα επίσης με ευαισθησία, αλλά και με μια ψυχρή και πανίσχυρη ορθολογικότητα.