Τα πολύτιμα φριουλάνικα ποιήματα του Πιερ Πάολο Παζολίνι καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος του συνόλου του ποιητικού έργου του. Είναι γραμμένα σε μια μειονοτική γλώσσα της βορειοανατολικής Ιταλίας, στη γλώσσα που μιλιόταν στο Φριούλι -συγκεκριμένα στο μικρό χωριό Καζάρσα, τον τόπο καταγωγής της μητέρας του- με γραπτές μαρτυρίες παλαιότερες από της ιταλικής (Ο Δάντης Αλιγκιέρι την αναφέρει στο σύγγραμμά του για την ευγλωττία των δημωδών γλωσσών De Vulgari Eloquentia που γράφτηκε το 1302-1305). Η χρήση της λαϊκής γλώσσας των φριουλάνικων, γλώσσα σχεδόν ακατάληπτη από τους υπόλοιπους Ιταλούς, ως ποιητικής γλώσσας από τον Παζολίνι, ξεκινά το καλοκαίρι του 1941 και σηματοδοτεί μία προσπάθεια επιστροφής σε μια πρωτόγονη καθαρότητα και της γλώσσας αλλά και της ίδιας της ζωής. Κοιτάζω τους ήλιους νεκρών καλοκαιριών, κοιτάζω τη βροχή τα φύλλα, τους γρύλους. Κοιτάζω το κορμί μου τότε που ήμουν παιδί, τις λυπημένες Κυριακές, τη χαμένη μου πια ζωή. Σήμερα σε ντύνουν μετάξι κι αγάπη, σήμερα είναι Κυριακή, αύριο πεθαίνεις. (Π. Π. Παζολίνι)