«Τόσα χρόνια θεωρούσα τον χορό φυσική ικανότητα, όπως την ομιλία ή το βάδισμα. Ποτέ δεν τον αντιμετώπισα σαν κάτι ξεχωριστό με τη δική του αξία. Κατά καιρούς υπήρχαν ανακατατάξεις, αλλά έπειτα από τη σύντομη ερωτική έκλαμψη, εγώ και ο χορός επιστρέφαμε στη ρουτίνα της υπερβολικής οικειότητας. Πρόκειται εξάλλου για ιστορία έρωτα και μίσους, ταλέντου και αδεξιότητας, εύνοιας και απαξίας. Που δεν της λείπουν οι ίντριγκες και οι παραξενιές της τύχης. Για μία σχέση αλλόκοτη, που κράτησε πάνω από έξι δεκαετίες. Όχι πως δεν διείδα τους κινδύνους. Η ρουφήχτρα του βιώματος καιροφυλακτούσε. Τα προσωπικά πάθη, χωρίς ειδικούς χειρισμούς, συνήθως καταλήγουν σε μιαν αδιάφορη κοινοτοπία…»