Κάποτε ο Φλωμπέρ είχε πει για το έργο του «Μαντάμ Μποβαρύ» την περίφημη φράση: «Madame Bovary c’ est moi...» Αντίστοιχα θα μπορούσα να πω: «Η γριά με τα μπουλόνια είμαι εγώ... Ο Δημήτρης Μάντικας». Τι άλλο θα μπορούσε να είναι η αινιγματική αυτή ρόδα με τα μπουλόνια που έρχεται από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου παρά κληρονομιά (γιατί όχι ακόμα και απόγονος) της γριάς που έχει μόλις αφήσει αυτόν τον Κόσμο; Δώρο παράδοξο. Παρέχει τα πάντα, αν ξέρεις να ανοίξεις σωστά τα μπουλόνια, και σου δίνει μια άλλη ζωή, αλλά είναι επικίνδυνη αν δεν ξέρεις να κλείσεις επίσης σωστά τα μπουλόνια. Έχουμε να κάνουμε με μια μορφή του ψυχαναλυτικού Άλλου, που ο συγγραφέας συνέλαβε υπό τη μορφή αυτής της ρόδας με τα μπουλόνια; Ίσως... Αφού τα ανοιχτά μπουλόνια είναι δρόμοι που φέρνουν τον καθένα που ξέρει σε μια ζωή άλλη. Αρκεί να μπορείς να τη χειριστείς. Αποκαλυπτική, μυστήρια, οργασμική, ερωτική, φιλοσοφική πλησμονή υπερβατικών εμπειριών! Κι όλη αυτή η πληθώρα των προσώπων; Ένας θίασος σκιών που ζουν παράφορα, ρουφώντας το θεσπέσιο Ύδωρ που ρέει άφθονο στη ζωή τους... Αυτοί που, χωρίς αυτό το άνοιγμα, δεν ζούσαν. Ο συγγραφέας διασκορπίζεται και συναρμολογείται μέσα στην Ωραιότητα και στον ερωτισμό! Υπερβατικός και μαγικός, αποβλέπει σε μια αποθέωση της Ομορφιάς! Ας τον ακολουθήσουμε διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές -ας νιώσουμε το ζωογόνο λάλον ύδωρ που καταρρακτωδώς ρέει μέσα του- κρούνοι αληθινοί μεταμορφωμένης ζωής...