Όλη της τη ζωή, η Έλενα μάχεται με ισχυρούς δαίμονες. Η θλίψη που ανθίζει μέσα της, οι εφιάλτες που φράζουν τον ύπνο της, ο θάνατος του πατέρα της, ακόμη και η διαρκής μάχη του μικρού της αδερφού με τον εαυτό του, την κάνουν να θέλει να παραιτηθεί από τη ζωή. Φθάνει στο χείλος του μπαλκονιού, κλείνει τα μάτια της και φαντάζεται τον εαυτό της ως έναν έκπτωτο άγγελο. Μα η φωνή του, τη σταματάει. Και της δίνει λόγο για να ζήσει. Τώρα, ανεστημένη από τους νεκρούς, καλείται να αντιμετωπίσει το ίδιο της το μυαλό. Αντιμέτωπη με τη μανιοκατάθλιψη, ούτε η ίδια ξέρει ποια από τις μάχες της είναι η ισχυρότερη. «Ακροβατώ σε ένα σχοινί. Και ακριβώς από κάτω βρίσκονται οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Μπορώ λοιπόν να κάνω τα πάντα. Να χορέψω, να χοροπηδήσω στον αέρα, να φθάσω τα σύννεφα… όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πέσω από αυτό. Γι’ αυτό και όλα μου φαίνονται σαν μια μακρινή ανάμνηση. Και σαν να μην τα έζησα εγώ η ίδια…» της λέω. Εκείνη κρέμεται από τα λόγια μου. «Τη μια, έχω ενέργεια για να κάνω τα πάντα και την άλλη κουλουριάζομαι στην μπανιέρα όπως τότε που έχασα τον πατέρα μου. Δεν μπορείς να μάθεις τι μου συμβαίνει γιατί ούτε εγώ η ίδια γνωρίζω».