Η παρούσα μελέτη περισσότερο έχει τη μορφή του δοκιμίου, καθώς εδράζεται στη δοκιμή του λόγου, και δεν φιλοδοξεί να προσφέρει απόλυτες θέσεις, παρά μόνον εκδοχές πρόσληψης του έργου του Γιώργου Δουατζή, ανοιχτές σε όποια δημιουργική αντιπαράθεση, την οποία μάλλον και επιδιώκει. Κι αν κάποια θέση σ’ αυτό το δοκίμιο κριθεί αρκούντως τολμηρή ή καινοτόμος, είναι γιατί ο κριτικός λόγος οφείλει να πατάει και σε νεόκοπους δρόμους, μήπως έτσι γεννηθεί η συνέχιση του δημιουργικού διαλόγου (πραγματικού ή νοητού) με τη διασταυρούμενη σκέψη τού εκάστοτε αποδέκτη. Αν ορθό είναι η εκκίνηση της μελέτης ενός έργου να γίνεται εκ της μορφής, η επίγνωση του περιττού αποτελεί ίδιον γνώρισμα της γραφής του Γιώργου Δουατζή. Εδώ η αφαίρεση είναι αποκύημα βαθιάς ανάλυσης της προσλαμβανόμενης εικόνας, διάκρισης του άξιου να ειπωθεί από το ανούσιο (πλην όμως εμφανές και λαμπρό στην όψη, άρα εύκολα εκποιήσιμο στο όνομα της όποιας εμπορικότητας), είναι αποτέλεσμα σοφής επιλογής των λίγων λέξεων που αρκούν για να φανεί το όλον: Οι γλώσσες οπλίστηκαν λόγια τραχιά / αλλά συνέχισα απτόητος / να ψάχνω σιωπηρά τη λέξη που έλειπε / για να αναστηθεί το ποίημα.