Αν θέλουμε να κάνουμε ίσως το πιο αναγκαίο, δύσκολο αλλά και υπέροχο ταξίδι, τότε χρειαζόμαστε την Ποίηση, που προσπαθεί «μέσα από τα δικά της μάτια στην ψυχή μας να μάθουμε να κοιτάμε». Το βλέμμα της σα φωτεινή δέσμη εστιάζει και σε όσα μέσα μας συνηχούν συνταιριασμένα και σε αυτά που χαλούν την αρμονική συμμετρία. Τα ποιήματα τής παρούσας ποιητικής συλλογής ακουμπάνε το πολυκύμαντο συναίσθημα και μεταφέρουν προβληματισμούς. Ορισμένα εκφράζουν την απόσταση που μάς χωρίζει από τα όνειρά μας, φτιαγμένη από αστοχίες και δυσκολίες. Μένει όμως μια λευκή σελίδα ως επιλογή, όχι για λήθη αλλά για ξεκίνημα δημιουργικό. Ή –πιο ποιητικά– για ν’ αναζητήσουμε και να βρούμε το νησί τής Ουτοπίας στο χάρτη τού κόσμου.