Το ξίφος, το οποίο εμείς στη Δύση ενθαρρύνουμε τον κόσμο να μετατρέψει σε αλέτρι, και η σωστή τεχνική και αντίληψη ως προς τη χρήση του, είναι το κύριο αντικείμενο των τριών δοκιμίων που παρουσιάζονται στο βιβλίο αυτό. Τα δοκίμια, δύο από τα οποία ήταν γράμματα σε δασκάλους της ξιφασκίας, γράφτηκαν από έναν μοναχό του Ζεν, τον Τακουάν Σόχο, ο οποίος είχε πάρει όρκο να συμβάλλει στη φώτιση και τη σωτηρία όλων των ζωντανών πλασμάτων. Η σχέση που μπορεί να είχε ένας ιερέας του Βουδισμού με ένα εργαλείο καταστροφής και με τις οδηγίες για το πώς να γίνει κάποιος πιο ικανός στη χρήση του, ίσως να μην είναι άμεσα ορατή στον Δυτικό αναγνώστη. Ωστόσο, το ξίφος, η πνευματική εξάσκηση και ο ακλόνητος νους είναι τα σημεία γύρω από τα οποία περιστρέφονται τα τρία αυτά δοκίμια.