Καταλείπων την αρχήν και την πολιτικήν σκηνήν, επιθυμώ να απευθυνθώ προς τον Ελληνικόν λαόν και προς το κόμμα των Φιλελευθέρων. Προς μεν τον Ελληνικόν λαόν διά να τον βεβαιώσω ότι ουδεμίαν πικρίαν δοκιμάζω διά την ψήφον της Κυριακής, πιστεύων ότι ουδείς άλλος λαός θα ηνείχετο όπως επί διετίαν από της ανακωχής και της ουσιαστικής τερματίσεως του πολέμου, παραμένη επιστρατευμένος, όπως συνέβη διά τον Ελληνικόν λαόν. Προς δε τους φίλους μου διά να ζητήσω παρ΄΄ αυτών όπως -μνήμονες των αρχών, αίτινες ενέπνευσαν το κόμμα των Φιλελευθέρων, διά μεν την εξωτερικήν πολιτικήν καθ΄΄ όλον το από συστάσεώς του διάστημα, διά δε την εσωτερικήν κατά το από 1910-1915 κυρίως διάστημα- μη παύσουν να υποτάσσουν το συμφέρον του κόμματος εις το συμφέρον του Κράτους, και συνεπώς μη προβαίνουν ποτέ εις καμμίαν πράξιν ή ενέργειαν πριν εξετάσουν τίνα επίδρασιν δύναται να έχη αυτή επί του κοινού συμφέροντος. Πέποιθα δε συγχρόνως ότι θα υποταχθούν και ούτοι άνευ πικρίας εις την λαϊκήν ετυμηγορίαν.