Από τις πρώτες της δειλές ματιές στον καθρέφτη, θυμόταν την παρουσία του. Πάντα δίπλα της, έτοιμος να βοηθήσει με τον δικό του τρόπο, πρόθυμος ν απαντήσει στις απορίες της, να καθησυχάσει τις νεανικές της ανησυχίες. "Καταλάβαινα πως με είχες δέσει μ ένα μεγάλο νήμα ώστε να μπορείς να ελέγχεις κάθε μου βήμα. Το είχες περίτεχνα τυλιγμένο γύρω μου. Μαργαρίτα είμαι εδώ. Δε με γνώρισες; Σ άκουσα να λες. Είχα ελπίσει πως κάποτε θα βαριόσουν να σέρνεις μαζί σου αυτό το νήμα και πως θα σε αποστόμωνα με τις επιτυχίες μου. Μόνο ένα δεν υπολόγιζα κι όταν έμαθα αυτό, παρακαλούσα ν αργήσει εκείνη η μέρα...