Ο Ταρτούφος δεν είναι μόνο το πιο πολυπαιγμένο έργο του Μολιέρου. Έχει γίνει αντικείμενο τόσων συζητήσεων, μελετών και αμφισβητήσεων, που όχι μόνο η υπόθεση και η πλοκή του είναι γνωστές, αλλά και το κείμενό του. Εκτός από το όνομα του κεντρικού ήρωα που έχει γίνει επίθετο, συνώνυμο του «υποκριτής», υπάρχουν και φράσεις και στίχοι του έργου που έχουν περάσει στον καθημερινό λόγο. Σε ένα πραγματικό ποιητικό κείμενο, μορφή και περιεχόμενο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, σε σημείο που είναι εξαιρετικά απίθανο να μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο. Στην περίπτωσή όμως του Ταρτούφου δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ο Μολιέρος δεν έγραψε ποίημα, έγραψε θεατρικό έργο σε στίχους όπως θα μπορούσε να το έχει γράψει σε πρόζα. Στόχος του ήταν να κάνει το πορτρέτο του υποκριτή και του ανυπόφορου, για την ευπιστία και το πείσμα του, θεοφοβούμενου. Όλα αυτά, καθώς και η πλοκή του έργου, θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρξουν και χωρίς στίχο.