Η σοφία δεν γεννήθηκε απλώς στην Ελλάδα· ρίζωσε βαθιά στον χρόνο, για να καρπίσει αιώνες μετά. Από τον Θαλή τον Μιλήσιο, που πρώτος αναγνώρισε τη λογική πίσω από το φαινόμενο, μέχρι τους Επτά Σοφούς που χάραξαν πορεία μέσα από το ήθος, την επιστήμη, την ποίηση και τη νομοθεσία, η αρχαία ελληνική σκέψη φώτισε τον κόσμο. Ο Διογένης Λαέρτιος, φιλόσοφος και βιογράφος από τη Λαέρτη της Κιλικίας, κατέγραψε με πάθος τις ζωές εκείνων που δεν έζησαν για τη φήμη, αλλά για την αλήθεια. Η σοφία – εκείνη η σπάνια αρετή που ενώνει τη γνώση με το μέτρο και το ήθος – δεν ανήκει σε μια εποχή· ανήκει σε κάθε εποχή που την αναζητά. Οι Σοφοί της αρχαιότητας δεν ήσαν απλώς διδάσκαλοι. Ήταν οδοδείκτες: ποιητές και πολιτικοί, νομοθέτες και φυσικοί, άνθρωποι ολοκληρωμένοι, ακέραιοι και αθόρυβα ανεπανάληπτοι. Ο τρίποδας, που πέρασε από χέρι σε χέρι και κατέληξε στο Μαντείο των Δελφών, δεν ήταν απλώς σύμβολο· ήταν πράξη αναγνώρισης της ανωτερότητας του άλλου. Κανείς δεν τον κράτησε· κανείς δεν τον διεκδίκησε. Η σοφία δεν αγαπά την ιδιοκτησία. Κι όμως, ακόμη και σήμερα, σε εποχές αλλόκοτες, με νέα ήθη, θρησκείες και φιλοσοφίες, η αρχαία σοφία επιμένει. Γίνεται στήριγμα για τον πολιτικό που επιθυμεί να διοικήσει δίκαια· πυξίδα για τον πνευματικό που αναζητά νόημα· καταφύγιο για τον ανήσυχο που παλεύει να βρει την ευτυχία. Έτσι, με δέος και θαυμασμό, την καταγράφουμε ξανά. Όχι για να την φυλακίσουμε στο παρελθόν, αλλά για να της επιτρέψουμε να ζήσει στο παρόν – και να οδηγεί το μέλλον.