[…] Το όνειρο και η ανάγκη για επιβίωση, ορκισμένοι εχθροί. Εκείνη τη νύχτα έπιναν μαζί, χωρίς να χαρίζονται, χωρίς να προσμένουν ν’ αγιάσει τίποτα. Σαν σε χορό ερωτικό χωρίς αγγίγματα, μόνο τσουγκρίσματα στην υγειά της ζωής. […] […] Γιατί σε τέτοια ταξίδια μόνος δεν είσαι. Ό,τι λαμπυρίζει το σκοτάδι είναι μαζί σου. Θες τ’ άστρα του ουρανού… Θες τα νυχτοπούλια που γλυκοπαίζουν μες στο σκοτάδι… Θες οι αλήτες, οι άσπονδοι και οι αγύρτες, που είναι οι μόνοι που παλεύουν τη μοίρα και το λιγόπνοο φως της… Θες εκείνο το αυτόφωτο θείο άστρο που ευλογεί τους τολμηρούς… Τόσα κι άλλα τόσα σε συντροφεύουν. Έτσι περνούσαν οι νύχτες κι έτσι τις προσκυνούσαν οι μέρες, ομολογώντας υποταγή στην ανάγκη και στη λεβεντιά που ονειρεύεται. […] […] Η μουσική, βασίλισσα και θεά, έσταζε στα μελίγγια και στιγμές ύπουλα κατηφόριζε στα άδυτα της ψυχής αναγκάζοντας τους υπάκουους ακροατές της να γκρεμίζουν το παρελθόν, να σπέρνουν βροντές και αστραπές στο παρόν και να ονειρεύονται ζωή του μέλλοντος. […]