Εκκινώντας από μια τυχαία συνάντηση και γνωριμία λόγω γειτνίασης των διαμερισμάτων τους, οι δύο ήρωες εμπλέκονται σε μία σχέση, φιλική αρχικά, που μοιάζει να υποκαθιστά και για τους δύο την έλλειψη συντροφικότητας. Παρελθόν και παρόν εναλλάσσονται, οδηγώντας μας σε μια «αλήθεια που παραμένει μετέωρη: πόσο έτοιμοι είμαστε να αποδεχθούμε τα σκοτεινά κομμάτια του άλλου; Κι ακόμη περισσότερο: πόσο δυνατοί είμαστε να αγαπήσουμε τις δικές μας πληγές και να προχωρήσουμε;» αναφέρει στον Πρόλογο η Αμαλία Κοντογιάννη.