Ο Γιάννης Σαμοθράκης, υπάκουσε σε μία εσωτερική αναγκαιότητα στο να οργανώσει τις πράξεις του και να ελέγξει την υπαρξιακή του αγωνία. Ένιωσε πως ο τόπος του απειλείται, πως η πολιτιστική ταυτότητά του χάνει ολοένα κομμάτια της και η επόμενη γενιά δεν θα έχει ορατές αναμνήσεις. Κατάφερε με τη δύναμη αυτού του εκφραστικού μέσου, ν’ αφήσει το χνάρι των ανθρώπων, των άξιων μαστόρων του νησιού του, που πέρασαν από αυτόν τον τόπο. Επίσης λειτούργησε ως καθαρτική, επικοινωνιακή και του προσέφερε τη δυνατότητα να εκφράσει τα συναισθήματα και τις ιδέες του. Έφτιαξε ένα διάλογο με το αντικείμενο, αναδύοντας συναισθήματα από τα παιδικά του χρόνια.