Το πρόσωπο του ανθρώπου είναι το εκφραστικό μέσον του ψυχισμού του. Από το πρόσωπο αναγνωρίζεται κάθε άνθρωπος, και προπαντός όποιος χαράζει και ακολουθεί το δικό του δρόμο. Βεβαίως με τον καιρό μεταβάλλεται η έκφραση του προσώπου, αλλά τα βασικά χαρακτηριστικά του διατηρούνται, ώστε αναγνωρίζεται κάθε άτομο, όσα χρόνια κι αν περάσουν από την τελευταία φορά, που το είδαμε. Κυρίως όμως λέμε «πρόσωπο» το άτομο, που θεωρεί και αναδεικνύει τον εαυτό κοινωνικά σε υποκείμενο, δηλ. αυτοκαθορίζεται, σκέπτεται, αποφασίζει και πράττει όσα υποθέτει, χωρίς να παραβαίνει τις αξίες του ανθρώπου. Είναι δηλ. μοναδικός. Αυτόν τον άνθρωπο τον ονομάζομε συνήθως «προσωπικότητα». Προσωπικότητα είναι μόνον ένας τέτοιος άνθρωπος, ενώ ένα ζώο, όσο κι αν το αγαπάμε, ποτέ δεν το λέμε «πρόσωπο» ή «προσωπικότητα». Το πρόσωπο κάθε ανθρώπου προφητεύει και επιμαρτυρεί το έργο του και αναδεικνύει κοινωνικά την προσωπικότητα. Και αυτό κάνουν και τα πρόσωπα, που περιγράφονται σε τούτο το βιβλίο. Δηλ. λειτούργησαν στην κοινωνία μας ως προσωπικότητες. Σήμερα οι χειρούργοι Αισθητικοί γνωρίζουν τη μέθοδο της Φυσιογνωμικής. Από τις αναλογίες του προσώπου σχετικά με τα χαρακτηριστικά του εξάγουν συμπεράσματα για τις προδιαθέσεις του χαρακτήρα του πελάτη τους. Μπορούν να καταλαβαίνουν τις εγγενείς και τις επίκτητες ιδιότητες του χαρακτήρα μας. Στο πρόσωπό μας αποτυπώνεται του περιεχόμενο της συνείδησής μας. Η μορφή και το περιεχόμενο της ατομικότητάς μας είναι άμεσα συνδεδεμένα. Η αλήθεια αυτή επιμαρτυρείται και με το αισώπειο «οἵα ἡ μορφή, τοιάδε καὶ ἡ ψυχὴ».