Διηγήσεις και λογοκλοπές από καταχωρήσεις της μνήμης για ανθρώπους, ζώα, μηχανές και συσκευές, που έζησαν στο παρασκήνιο των γεγονότων της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Στην Αχέλεια της Πάφου. Έναν οικισμό στους πρόποδες ενός γήλοφου με ακακίες, που τον λέγαν Μωρόκαμπο. Για το δάχτυλο ενός παιδιού, φερειπείν, λίγο πριν πατήσει την σκανδάλη και για την απαγωγή ενός παππού που αναβάλλεται για το χατίρι μιας αντίπαλης δεκαπεντασύλλαβης φωνής. Για ένα θρυλικό απορρυπαντικό που αδυνατεί να εξαλείψει βόμβες ναπάλμ και για τους εξωγήινους που αφαιρούν, ένα-ένα, τα σκάγια από μια πλάτη διάτρητη από φίλια πυρά. Για την υπό εκκόλαψη εκείνη χειροβομβίδα των περιστεριών που εκρήγνυται με ποιητικές συνέπειες και τις γονυκλισίες της γιαγιάς λίγο πριν μαυρίσει στο ξύλο τον αρχιεπίσκοπο. Για τα πολεμικά αεροπλάνα που εκπόρθησαν κατακόμβες λαγών και για ένα αυτοκίνητο, που με μια κοτρόνα συνοδηγό, πορεύτηκε ανάμεσα σε λασπωμένους λύκους επειδή έτσι το θέλησε ένας ξεριζωμένος καπνοπαραγωγός. Αυτά και πολλά άλλα, που ενώ εζήλωσαν δόξαν οσιομαρτύρων, ελλείψει προστασίας αρνήθηκαν να καταθέσουν εδώ. Η δύναμη της μικρής φόρμας δεν παύει να εκπλήσσει σε τούτη τη μικρή χώρα – πες την Ελλάδα ή πες την Κύπρο – στη σύγχρονη λογοτεχνική ζωή της. Στην ποίηση είτε στην διηγηματογραφία δεν έχει να ζηλέψει κανένα κατόρθωμα από μεγάλες χώρες και γλώσσες που μιλιούνται από μυριάδες ανθρώπους ενώ στη μεγάλη φόρμα ακόμα αγκομαχάει κι ας τη δίδαξε πρώτη και καλύτερη με το έπος και την ιστορία. Σύνθεση, πυκνός λόγος, λιτά μέσα, χαλινάρια στη συγκίνηση, ίσιο βλέμμα είναι τα χαρακτηριστικά των μικρών πεζών της συλλογής αυτής που κρύβει τόσα και άλλα τόσα σημαίνει.