Η συγγραφέας με 34 διηγήματα μάς εισάγει σε μια από καιρό απολεσμένη εποχή, την οποία ανασυνθέτει με τη συνδρομή μιας σειράς από αντικείμενα. Τα Αντικείμενα, παρά την υλική τους υπόσταση, συμπεριφερόμενα ως λέξεις πολύρρητες, αφηγούνται χαμηλόφωνα, ανασύρουν και περισώζουν φορτία εικόνων, αισθήσεων, πληροφοριών, αποκωδικοποιούν τα τετελεσμένα και υπερασπίζονται τον ασήμαντο εαυτό τους με κύριο επιχείρημα το ρόλο τους ως κινητήριας δύναμης της μνήμης. Ένα ντοκυμαντέρ συνθέτουν τα αντικείμενά μου με πολλές αυθαιρεσίες και αντιεπιστημονικό τρόπο, με βουτιές στο σουρρεαλισμό και ενθάρρυνση στα ατελείωτα πάνε–έλα της κάμερας. Συνήθως χωρίς λόγο, διαμελίζουν και ανασυνθέτουν τον υλικό και πνευματικό βίο μου, αυθαιρετούν και με λατρεύουν, αυθαιρετούν και με ειρωνεύονται, αυθαιρετούν και συντηρούν ως πραγματικό το θολό τοπίο της ύπαρξής μου και μου καλλιεργούν κάποτε την αίσθηση μιας ανυποχώρητης ευτυχίας από την εγκατάσταση «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός…»