«Όλα της πλάσης τα δεινά, για µια πατρίδα ξένη, για µια καρδιά καµένη, για ιδέες δίχως προορισµό, σφαγµένες, µα θες, από καιρό γαλήνιο δηµιουργικό... Κουρελιασµένη µου πατρίδα, σκύβω ταπεινά και σταυρωτά σε φιλώ, µπας και ξορκίσω αυτόν τον σκληρό κι απάνθρωπο που έλαχε σε µένα αποχωρισµό. (Ακούγεται φωνή: «Κυρία Μαρίκα») Παίζω, βγάλτε τον σκασµό. Βρίσκοµαι κρεµασµένη στην κορύφωση του ρόλου. Και τρένο να περάσει από πάνω µου, έτσι θα κρέµοµαι, στην ίδια θέση. Αφουγκράζοµαι την αγωνία των θεατών, αγγίζω ουρανό. Προσευχηθείτε να µείνει ζωντανός ο καλλιτέχνης που φτάνει σε τέτοια ύψη µε σώας τας φρένας. Στο άδειασµά µου, δείτε µε σαν πλάσµα απλώς καρτερικό. Βήµα το βήµα θα µε βρω...»