«Στο τέλος οι γονείς της κίνησαν να φύγουν. Φίλησαν τα εγγόνια ένα-ένα, τον Λουκά και τέλος τη Ζαμπιώ. «Κάθε δειλινό θα σε σκέφτομαι, κόρη μου, μέχρι να γυρίσεις πίσω. Να έχεις την ευκή μου στη νέα σου ζωή». «Κι εγώ, μάνα, κάθε δειλινό θα σε σκέφτομαι» απάντησε η Ζαμπιώ, μην μπορώντας να συγκρατήσει πια τα δάκρυά της. Έμεινε στο κατώφλι κοιτώντας την απαρηγόρητη μάνα της να απομακρύνεται, τον πατέρα της με σκυμμένο το κεφάλι να περπατά δίπλα της. Ανήμπορη να προσφέρει παρηγοριά. Πόσο απέχει η σκέψη από την πράξη; Πόσο απέχει η καρδιά από τη γλώσσα;» Στη διάρκεια της ζωής τριών συνεχών γενεών η οικογένεια θα βιώσει όλη την Ιστορία της νεότερης Ελλάδας, μέχρι τις ημέρες μας. Το φευγιό από τη Σαντορίνη, η ζωή στον Πόρο και τελικά η εγκατάσταση στον Πειραιά. Ξεκινώντας με τη γνωριμία με τον καινούργιο τόπο, η οικογένεια μεγαλώνει και προχωράει προς το μέλλον. Με το πέρασμα των χρόνων και γεγονότων της νεότερης Ιστορίας αλλάζει τόσο η φυσιογνωμία του Πειραιά όσο και οι ζωές των κατοίκων του, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται και οι ήρωές μας. Μια ιστορία που περιστρέφεται γύρω από τη γέννηση και τη ζωή της Μαρίας, του Εντελβάις του Πειραιά, μα κι όλων όσων έπαιξαν ρόλο στη ζωή και την ανάπτυξη της προσωπικότητάς της. Μνήμες, αξίες, ιστορίες που θα αποτελέσουν ανεκτίμητη κληρονομιά για τους συνεχιστές αυτής της οικογένειας. Η ζωή για τον καθένα είναι ανεπανάληπτη· κάθε άνθρωπος όταν φεύγει αφήνει πίσω του ανεξίτηλα σημάδια στις καρδιές, το μυαλό και τις ζωές των άλλων. Αυτή είναι η πραγματική κληρονομιά μας.