Το «Νεφέλωμα των Ευχών» εξερευνά τα όρια μεταξύ των λαϊκών μύθων και της «επιστημονικής φαντασίας». Συνάμα αποτελεί την αλληγορική διατύπωση μιας αρχαίας ερώτησης. Τι είναι ο άνθρωπος; Μονάχα μια βιολογική οντότητα, υποταγμένη στην εκάστοτε πραγματικότητα, ή μήπως και ένα κομμάτι του συμπαντικού μυστηρίου, οπλισμένο με τις μοναδικές ευχές που σκαρώνουν οι επιθυμίες και η φαντασία του; Μια φορά κι έναν καιρό, μια καταιγίδα από φιλοσοφικά αδιέξοδα πλημμύρισε τα μυαλά των ανθρώπων με απορίες: Θα μπορούσαν άραγε να αλλάζουν τακτικά όψεις, δραπετεύοντας απ’ τις ευθύνες που κουβαλούσαν τα πρόσωπά τους; Θα ήταν εφικτό να συμπεριφέρονται στους μεταλλαγμένους κλώνους τους σαν να ήταν σκλάβοι τους; Θα δέχονταν ποτέ να μείνουν σε «έξυπνα» σπίτια-αστυνόμους αν επρόκειτο για την ασφάλειά τους; Θα στέκονταν ικανοί οι ιεραπόστολοι των θεών τους να ορίσουν την έννοια της αμαρτίας στο διάστημα, αντιμέτωποι με φιλειρηνικούς πολιτισμούς «άπιστων» χταποδιών; Εκείνη τη φορά κι εκείνο τον καιρό συνέβη και κάτι άλλο, ακόμα πιο τρομερό. Ο ουρανός κι η θάλασσα αντάλλαξαν θέσεις στον κόσμο, και το έκπτωτο φεγγάρι κρύφτηκε κυνηγημένο από κτηματομεσίτες σε μια σπηλιά του έναστρου βυθού.