Μια λυρική νουβέλα για τον Έρωτα, την Απουσία και την Τέχνη. Σε έναν κόσμο που βιάζεται να περάσει στον επόμενο κόσμο, το Τελευταίο χειροκρότημα έρχεται να ψιθυρίσει μια ιστορία σιγής που δεν είναι σιωπή, αλλά παλλόμενη παρουσία – από εκείνες που γεμίζουν την αίθουσα όταν κάποιος μιλά από καρδιάς. Ο ήρωας, ένας ομότιμος καθηγητής ιστορίας της τέχνης, καλείται να δώσει την τελευταία του διάλεξη. Αντί όμως για έναν απολογισμό επιστημονικό, ανοίγει μια προσωπική θύρα: ξεδιπλώνει μπροστά στο ακροατήριο –και μαζί στον εαυτό του– την αφήγηση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα που τον ακολούθησε σιωπηλά μια ζωή. Η γυναίκα αυτή, απουσία και παρουσία ταυτόχρονα, διαπερνά το κείμενο όπως διαπερνά η μουσική μια παρτιτούρα. Κόντρα στη σκληρή και πεζή καθημερινότητά μας, η νουβέλα Το τελευταίο χειροκρότημα αντηχεί σαν ένας λυρικός αντίλαλος από μια εποχή όπου ο έρωτας δεν ήταν απλώς συναίσθημα, αλλά τρόπος ύπαρξης. Και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως πρόκειται για μια επιστροφή στον Λάνσελοτ και την Γκουίνεβερ, στον Βέρθερο και τη Λόττε, στον Τριστάνο και την Ιζόλδη, στον Πάολο και τη Φραντσέσκα, στον Γκυγιώμ ντε Λορρίς και το ανθισμένο του ρόδο. Ένας ύμνος στη Γυναίκα και στον Έρωτα· κυρίως, όμως, στην Τέχνη – που, μέσα από τις άπειρες δυνατότητες έκφρασής της, ξέρει τελικά να γιατρεύει τη θλίψη της απουσίας. Με λιτότητα, συγκίνηση και μια βαθιά αίσθηση ποιητικότητας, ο συγγραφέας μάς καλεί να ακούσουμε εκείνο το τελευταίο χειροκρότημα – όχι τόσο ως επιβράβευση, αλλά ως ψίθυρο αγάπης προς ό,τι χάθηκε και προς ό,τι επιμένει να υπάρχει μέσα μας.